ΑΡΘΡΟ ΑΠΟΨΗ : Πολίτες
Πολίτες
Πολίτες
Του Χρήστου Χωμενίδη
Εάν πριν από είκοσι χρόνια μάς έλεγαν ότι στο ξόδι μιάς τραβεστί -έτσι τις αποκαλούσαν συλλήβδην τότε- θα υποκλίνονταν ένας υφυπουργός,
ένας σύμβουλος του πρωθυπουργού και η αξιωματική αντιπολίτευση, θα το θεωρούσαμε σκηνή από ταινία φαντασίας.
Αυτό ακριβώς συνέβη προχθές με τη Μαρίνα Γαλανού. Η Μαρίνα Γαλανού υπήρξε εκδότρια, κυρίως όμως αγωνίστρια.
Μαχόταν για τα δικαιώματα των ερωτικά και φυλετικά διαφορετικών κατά έναν τρόπο συντεταγμένο, ψύχραιμο και αποτελεσματικό.
Τα αποφασιστικά βήματα προς την απελευθέρωσή τους, τα νομοθετήματα που επιτέλους σπάνε τη συνωμοσία της σιωπής φέρουν και τη δική της πινελιά.
Τιμή αξίζει στη Μαρίνα Γαλανού όχι μονάχα από την κοινωνική ομάδα από εκπροσωπούσε. Από όλους μας.
Γιατί; Διότι ενσάρκωνε και προοιωνιζόταν έναν άλλου τύπου πολίτη.
Ή κάποιον ο οποίος έχει συνάψει στενότερες σχέσεις με το κόμμα “του”. Άμα τοποθετείται στον λεγόμενο “αστικό χώρο”,
συνδέεται συνήθως και με κάποιον βουλευτή, μακάρι και υπουργό. Τον εκθειάζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, φέρνει κόσμο
στις συνεστιάσεις του, τού μαζεύει σταυρούς. Ανταμείβεται με μικρές -ίσως και μεγαλύτερες- εξυπηρετήσεις. Ρουσφέτια.
Εάν ανήκει στην Αριστερά, νοιώθει προστατευμένος από μια ευρεία οικογένεια συντρόφων. Από μία κόκκινη ομπρέλα που μπορεί
να μην έχει προνομιακή σχέση με τον κρατικό μηχανισμό, συνιστά όμως δίκτυο αλληλοϋποστήριξης. Κανένας σύντροφος
δεν εγκαταλείπεται στη μοίρα του, στις δύσκολες ιδίως στιγμές.
Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς την ιδιαιτερότητα -ούτε καν τη μαχητικότητα- της Μαρίνας Γαλανού
για να λειτουργήσει σαν πολίτης μιάς καινούργιας εποχής. Αρκεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις προκλήσεις κατάματα,
όπως παρουσιάζονται εμπρός του, ελεύθερος από δογματισμούς, παρωπίδες. Να παρεμβαίνει με συγκεκριμένες ιδέες
και απτές δράσεις στον χώρο καταρχήν της ζωής και της δουλειάς του κι έπειτα να λαμβάνει -με επιφύλαξη- θέση
για ευρύτερα ζητήματα. (Ένα από τα πλέον φαιδρά γνωρίσματα του μεταπολιτευτικού συνδικαλισμού ήταν
ότι το σωματείο εμποροϋπαλλήλων Κιλκίς, λόγου χάριν, εξέδιδε πύρινα ψηφίσματα για το Αφγανιστάν…)
Να αντιλαμβάνεται, πάνω από όλα, πως στη δημοκρατία οι πολιτικοί ελέγχονται και εξαρτώνται από τους πολίτες.
Και όχι αντίστροφα.
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας